organisatie | ONTMOET ONS

Dwarrelend van stadswijken tot schouwburgen ontmoet zij al meer dan 30 jaar steeds weer nieuwe gezichten die de inspiratie vormen voor haar voortdurende zoektocht naar de Ander. Het is geen poging het vreemde te begrijpen, Adelheid kantelt het perspectief op de ogenschijnlijk vreemde en toont daarmee dat er feitelijk geen vreemde is. De kunst – die fantastische vormgever van alle dagdagelijkse openbaringen – is de drager van haar uitingen. In haar werk schuwt zij geen enkel onderwerp: eerwraak, huiselijk geweld, (homo)seksualiteit in de Islamitische wereld, de Alzheimer van haar moeder en zij onderzoekt tot op het bot, óp het podium, samen met haar levenspartner of de relatie ‘aan’ of ‘uit’ is. Alles mag en móet in de openbaarheid.

Adelheid won de Harper’s Bazaar Woman of the Year Publieksprijs (2019) als ‘grote inspiratiebron voor de samenleving’. De Gilder/Coigney International Theatre Award (2017) voor ‘artistieke excellentie’ en theatervoorstellingen op sociaal kwetsbare plekken internationaal. De Van Praagprijs (2015) als ‘onvermoeibare voorvechter van medemenselijkheid’. De Prosceniumprijs (2012) voor haar gehele œuvre. De Amsterdamprijs (2009) voor haar grensoverschrijdende bijdrage aan de kunsten.
Adelheid geeft sinds 1986 jaar les op de Academie voor Theater en Dans Amsterdam.

Creëert rijkelijk erkende toneelproducties voor de grote zalen in Nederland en buitenland die zich kenmerken door een altijd inherente reflectie op sociale en politieke kwesties in de huidige samenleving. Schuwt het experiment niet en put kracht uit een kritische blik op het ‘nu’ én op haar eigen kunstenaarschap en het omliggende veld. Begeesterd en ongekuist herschept zij klassiek en modern repertoire, met immer de weerspiegeling van haar kijk op de maatschappij.

Met een roedel multidisciplinaire kunstenaars bouwt zij aan een ‘gesamtkunstwerk’ dat veelvuldig dans, beeldende kunst, happenings, opera, circus en onconventionele publieksparticipatie bevat. Als artistiek leider en algemeen directeur van het Noord Nederlands Toneel in Groningen heeft Ola laten zien dat je met theater politiek kunt bedrijven. Zij streeft naar een beeld waarin een dwarsdoorsnede van de samenleving te zien is in de zaal van de schouwburg; combineert de liefde voor klassieke verhalen met gesprekken die ze voert in ziekenhuizen, op de markt, in kroegen en Blijf-van-mijn-Lijfhuizen, met miljonairs, blinden, ondernemers en voetbalcoaches.

Ola ontving de Prosceniumprijs voor haar wezenlijke bijdrage aan het toneelklimaat. “Zij maakte school met theater als plek waar mensen uit de samenleving bijeenkomen. In haar brutale bewerkingen […] laat ze toeschouwers nadenken over wezenlijke, maatschappelijke vragen, variërend van politiek en filosofisch tot persoonlijk.” | Juryrapport Prosceniumprijs (2016).

Geboren en getogen in Marokko als kind van een Marokkaanse vader en een Nederlandse moeder heeft zij altijd op het kruispunt van twee werelden gestaan. Het bij elkaar brengen van die werelden is een belangrijk thema in haar leven. Haar werk komt daaruit voort of is erdoor geïnspireerd. Zij ontdekte de kracht van het narratieve en de ware ontmoeting tijdens haar werk als documentairemaker en researcher.

Samen met Elly Ludenhoff, Nazmiye Oral en Adelheid Roosen stond Myriam aan de wieg van Zina. Zij is binnen Zina de inspirerende researcher en leider van projecten. Vanuit het Zina wijkatelier in de Vlugt ontwikkelde zij samen met psychotherapeute Jale Simsek de inmiddels door heel Amsterdam reizende training Ik ontmoet Mij, emotioneel lichaamswerk voor migranten-vrouwen en -mannen die aan zichzelf willen werken en gezonder en vitaler in het leven willen staan. ‘Want hoe meer ballast de migrantengemeenschappen van zich afschudden hoe meer de culturele rijkdommen tevoorschijn kunnen komen. De bijdrage die migranten aan de samenleving kunnen leveren is enorm groot.’

Myriam studeerde Europese Studies aan de Universiteit van Amsterdam, werkte o.a. bij de Europese commissie in Brussel en de Nederlandse Omroep (NTR) in Hilversum. Ze is actief in het documentaire veld als maker en researcher. Samen met Jalal Bouzamour maakte zij de serie ‘Groeten uit Holland’ over vijf Marokkaanse eerste generatie vrouwen die een roadtrip door Nederland maken (BNN/VARA); de serie werd geselecteerd voor de Prix Europa (2018) en won de Marokkaanse Diwan award in 2019.

Myriam is ‘Adviseur Marokko’ bij DutchCulture en stimuleert de culturele uitwisseling tussen Nederland en Marokko. Zij bekleedt verschillende bestuursfuncties in het culturele veld en is regelmatig moderator bij bijeenkomsten.

Vanuit Groningen aanwaaiend begon Lauren in 2012 een dramaturgiestage bij WijkSafari Utrecht. Ze vond haar euforie in de talloze ontmoetingen met vreemden en herkende Adelheid in haar ondefinieerbare blik op de wereld. Ze bleef en vloog sindsdien dwars door alle projecten van Female Economy heen, als de kleine spin die alles verbindt met onzichtbare vitale draden. Haar letterlijk grenzeloze ervaring – zij toog met Adelheid mee naar o.a. Mexico, Iran en de Verenigde Staten, heeft haar plek als dramaturg en researcher bij Female Economy verankerd. 

Een vrolijke, uiterst levendige vrouw, stralend van positieve energie en met een giga groot hart: dat is onze Abida.

Tijdens de Oversteek sliep zij dertig dagen in de Amsterdamse Schouwburg en sindsdien is zij vitaal roedellid. Je komt haar onder meer tegen bij de Beauty Verhalen Salon en de workshops die Female Economy organiseert. Abida staat erom bekend dat zij nooit boos is en makkelijk praat. Ze komt vertrouwelijk over, mensen voelen zich veilig bij haar en daarom vroeg Myriam Sahraoui haar om de opleiding tot trainer Ik Ontmoet Mij te doen.

Zo vond Abida eindelijk iets dat zij echt leuk vindt: anderen helpen is haar passie. Leiden is haar stadje. Toch verhuisde zij na haar studie Economie naar Amsterdam, om te werken op de Beurs van Berlage als assistent van ‘de mannen’ en tegendraads haar eigen beleid te voeren op de financiële afdeling van de Telegraaf, waar ze mensen met betalingsachterstand hielp, ook al kreeg zij te horen dat ze dat niet mocht: ‘lul maar, ik doe het toch.’

Als vaste trainer Ik Ontmoet Mij krijgt zij de meest intieme verhalen van vrouwen uit de wijk te horen. Ze heeft geleerd om niet alles met zich mee te dragen, zodat het niet te zwaar is. Het belang van de trainingen kan Abida niet genoeg benadrukken en de bedank-appjes die ze krijgt, maken haar terecht trots. Last but not least is Abida moeder van 3 prachtige kinderen, op wie zij ook enorm trots is!

Malika is ons altijd luisterend oor. Sterk en vol liefde voor iedereen. In de warme veiligheid die zij biedt tijdens inloopochtenden in het Female Economy wijkatelier De Vlugt, komen vrouwen uit de wijk met hun levenspijn naar haar toe. Hier durven zij wél te praten. De problemen waarmee vrouwen in haar ‘wij’-cultuur kampen, kent Malika uit eigen ervaring. Daarom wil zij helpen. Als hoofdtrainer Ik Ontmoet Mij ziet zij vrouwen grote stappen zetten, wezenlijk veranderen en groeit zij ook zelf. 

Als 18-jarige kwam Malika in de Akbarstraat wonen. Nu heeft zij een vaste baan, zijn haar kinderen succesvol uitgevlogen en is zij oma. Tijdens opnames voor tv-drieluik De Akbarstraat leerde zij Myriam Sahraoui kennen, die haar later vroeg als trainer Ik Ontmoet mij.  In onze allereerste WijkSafari, in Slotermeer, adopteerde ze Myriam in haar huis en ontdekten de vrouwen: jouw verhaal is ook mijn verhaal.

Malika stond aan de wieg van het Moeder Kind Centrum in Amsterdam Bos en Lommer en is niet ‘het type dat thuisblijft’, behalve op woensdag ‘oma-dag’. Female Economy is voor haar een tweede gezin: vol liefde, warmte en vrolijkheid, waar zij naast de trainingen en koffieochtenden bij catering als heerlijke kokkin van de Tafel van Zina ook regelmatig de hand aan de pollepel heeft.

Door Turkse ouders gebaard, ooit zelf gesluierd maar van de sluier afgezien, richt Cigdem haar camera op onderwerpen daar waar het wringt, waar conflict is of ontstaat. Of het nu gaat om vluchtelingen, identiteit, migratie of dementie. Bij Adelheid+Zina vangt zij ook de glinstering, de vonk, inherent aan de ontmoeting en samen met Anne-Mart Hogewoning kust zij AlzheimerFluisteraars wakker.
Cigem probeert met haar onderwerpen zo dicht mogelijk bij zichzelf te blijven. Het moet haar raken, ze wil compassie voelen of frustratie. Van haar ouders hoorde zij: ‘Als je weggaat, hoef je niet meer terug te komen.’ En toch ging zij, gehoor gevend aan haar passie voor journalistiek en fotografie. ‘Elke vorm, elke kleur en elk geluid dat afwijkt van het patroon waarin we zouden moeten passen, wordt de kop ingedrukt. Anders doe je niet mee, of val je tussen wal en schip,’ zegt Cigdem. Dus stond zij kniediep in zeewater en modder, oog in lens met bootvluchtelingen en oorlogsslachtoffers.
Moedige metgezellen uit de wij-cultuur legde zij vast in precies daar waar cultuur en generatie met elkaar botsen. Zoals in de fotoreeks Niet Meer Zonder Jou, waarin leden uit de Islamitische gemeenschap in Nederland de confrontatie aangaan met een vrijgevochten familielid. Het fotoproject, onderdeel van de gelijknamige voorstelling, was te zien in 50 tramhokjes door Amsterdam heen.
In 2016 reisde ze af naar de Turkse stad Gaziantep om een schrijnende portrettenserie te maken van Syrische vluchtelingenkinderen die werken in textiel- en schoenenfabrieken. Bij terugkomst won ze hiermee de prestigieuze Canon Zilveren Camera award.

Leendert zoekt een wezenlijke plek om zich te kunnen nestelen. Dat is de staat van zijn van waaruit wordt gehandeld. In een intieme positie naast jou, tegenover jou of met jou in de beperkingen van taal, begrippen en begrijpen. En kantelt zo – soms naïef, vaker scherpzinnig en altijd spelenderwijs – de realiteit.

Het is een diep verlangen naar ruimte voor ruimte die ‘de kunst’ biedt. Die ruimte vindt interdisciplinair vorm in beeldend werk, video-installaties, het geschreven- en het gesproken woord plus andersoortige performances. Leendert heeft het vermogen gelaagde ideeën neer te zetten in een heldere beeldtaal, die zich op een directe manier tot schoonheid verhoudt, waarbij vragen over wat schoonheid nu eigenlijk is, niet uit de weg worden gegaan. Met een gevoelige taalbeheersing, een natuurlijke, dichterlijke benadering heeft Leendert een unieke eigen stem en schept zo een poëtisch alternatief.

Schuchter maar ferm tast Leendert de regels van het leven af, de performatieve leidraad voor dit doorlopende onderzoek. En zo ontstond de vraag aan Adelheid: ‘Mag ik met mijn hand in jouw trui je lichaam volgend zo bij je mouw weer naar buiten?’ Dat mocht. En ook al maakte Leendert in 2014 al de Oversteek en sliep als onderdeel van onze roedel in de Rotterdamse Schouwburg, was dat het punt waar het – visual speaking – begon.