Ola Mafaalani en Adelheid Roosen bewerkten het materiaal tot een theatrale ‘verhaleninstallatie’ waarmee we wonen, werken en leven in deze krachtwijken weerspiegelden. Op dit spannende snijpunt van theater en werkelijkheid kregen alle getuigenissen van wijkbewoners een universele kracht.

Vijf wijkbewoners spelen mee in het Groningse Theater De Machinefabriek, thuishaven van het Noord Nederlands Toneel. Een portret van Groningen met zijn bewoners uit drie wijken. Aan het einde van de voorstelling loopt een grote stoet bewoners letterlijk het theater in, waar een achttien meter lange gedekte tafel uit de nok naar beneden wordt getakeld. De voorstelling eindigt in een grote ontmoeting. Zina neemt de Wijk speelt in mei en juni en gaat in december in reprise.

“Wij gaan migreren naar het Noorden. Wij zijn in zeker zin ook vreemdelingen. Wat is de beste manier om ergens snel thuis te zijn? Je onder de mensen begeven. In hun bedden slapen. Voedsel eten uit hun hand.”

Voorjaar 2010 woonden Adelheid en de makers van Zina in Groningen, een stad waar vreemdelingen en vluchtelingen worden opgenomen. Door bij een wildvreemd gezin te gaan wonen, probeerden zij zichzelf in de positie te zetten van ‘de ander’ die ergens arriveert, en ook kwetsbaar is. Eerst werden de Zinamakers twee weken geadopteerd door de wijkbewoners, Adelheid door de vrouwen van Stichting Toevluchtsoord. Daarna werden zij medebewoners door de leegstaande huizen te betrekken in Oosterpark, De Hoogte en in de Korrewegwijk. De makers en hun ‘adoptieouders’ stonden gezamenlijk op het podium, het publiek werd geïnterviewd tijdens de voorstelling en werd zo ook deelnemer. Ondertussen vormden in stilte wandelende bewoners een Stoet door hun eigen wijk om uiteindelijk dwars door de voorstelling heen te wandelen en zich te nestelen tussen het publiek. Tenslotte kwam een 25 meter lange tafel uit de lucht, met drank en hapjes, als symbool van het samenkomen.

Zina neemt de Wijk speelde van 27 mei t/m 5 juni 2010 en als kerstspecial van 16 t/m 23 december 2010.