‘Valt hij je lastig? Hij zou niets durven doen als jij niet met je staart had gezwaaid. Jij moet hem geroepen hebben. Of iets aan jou heeft hem geroepen. Een te mooie jurk, wiegende heupen, in de wind wapperend haar, iets aan jou. Lachte je te hard? Je schaterlacht nogal eens. Misschien was het wel de hoer in je die door je blik naar buiten kwam, al had je dat zelf niet door. Het zit kennelijk in je en ja dat moet hem geroepen hebben.’

Zo ben ik opgegroeid. Al het vrouwelijke aan mij is schuldig. Schuldig aan het oproepen van dat deel van de man waar hij geen controle over heeft. Schuldig aan alle onheil. Een extra last waar de familie zijn handen vol aan heeft. Het moet in de gaten gehouden en onder controle. De Jezabel moet uit de vrouw verbannen als een demoon, anders zijn de gevolgen niet te overzien. En al is de vrouw onder controle, dan is het gevaar nog niet geweken: ze is letterlijk penetreerbaar. Een ander kan, tegen haar wil in of niet, dat stukje zwaar beveiligd lichaam tussen haar benen binnentreden en daarmee tegen haar hele familie zeggen: Ik heb verboden terrein veroverd en binnengetreden. Met mijn mannelijkheid. Jullie zijn van mij nu. Buig.

Als we naar het Westen kijken is het niet veel anders. De vulva van de vrouw is ogenschijnlijk van haar zelf, maar alles wat de man van kleins af aan hoort dat hij vooral niet moet zijn, heeft met het vrouwelijke te maken. Als hij opgroeit begrijpt hij dat haar veroveren hem status geeft. Hij jaagt op haar. Maar hoe kan hij werkelijk van een vrouw houden als hij zijn hele leven, en tot op de dag van vandaag in de vergaderruimte, hoort dat alles waar het vrouwelijke voor staat inferieur en onwenselijk is?

Geen wonder dus dat wij, vrouwmensen, losgezongen zijn van onze vrouwelijkheid. Als je me vraagt wat de kracht van de vrouw is kom ik niet ver in mijn antwoord. Ik sta niet fier rechtop, de woorden niet in mijn hart of voor op mijn tong. En als ik wel een antwoord heb, voel ik me alleen, omdat ik in mijn ziel voel dat mijn antwoord niet breed gedragen wordt in de wereld.

(tekst gaat door onder de foto)

Theaterritueel VROUWEN IN BAD is een godsgeschenk aan onszelf. Omdat het zoeken naar waarde tijd vergt. De moed om jezelf te zien, jezelf te baren en samen te vallen met jezelf in alle glorie en kracht, heeft begeleiding nodig. Handen en harten die je vasthouden en dragen. Holding space, het maken van innerlijke en uiterlijke ruimte, is een cruciaal onderdeel van dit proces.

In VROUWEN IN BAD liggen we met veertig bevlogen carrièrevrouwen in het warme water, het element dat emoties geleidt. Net zoals ooit in de buik van onze eigenste Eva, de eerste vrouw in ons leven, onze moeder, baren wij onszelf in vijf voorstellingen naar het leven toe.

Het antwoord op de vraag: ‘wat is de kracht van de vrouw’ zal welluidend klinken vanuit het diepste van onze ziel omdat we haar ervaren, geproefd en doorleefd hebben. Omdat we elkaar in die vijf besloten sessies bevestigd hebben in de waarde van het antwoord.

Geef je over aan het water.
Word opnieuw uit jezelf, in jezelf geboren.
Ik heb je nodig.
De wereld heeft je nodig.