2. in adoptie | GA MEE OP REIS DOOR TANGER
DOOR FANNY KUITENBROUWER
Om de adoptiemethode werkelijk te begrijpen dien je haar te ondergaan en daarom ontwikkelde Adelheid een overdrachtsworkshop voor deze methode. De workshop gaat vaak vooraf aan een daadwerkelijke voorstelling ter plekke, die lokaal wordt gedragen door een theaterkompaan, een wijkorganisatie, kunstenaars en wijkbewoners van de stad in het desbetreffende land. Eerder werd de adoptiemethode al overgedragen aan theatermakers, toneelschoolstudenten en andere artistiekelingen in binnen- en buitenland, zoals de wijk Tepito in Mexico-Stad, Teheran in Iran, de wijk Hudson in New York, Ciudad Juarez op de grens van Amerika en Mexico, Bakoe te Azerbeidzjan, en nu dus in de Medina en het oude centrum van Tanger in Marokko.
Volg onze voetsporen op het plaveisel van de Medina en ontmoet de levens die elkaar hebben geraakt.
IK BEN ER OMDAT JIJ ER BENT | de workshops + research
De acteurs en kunstenaars worden tijdens de workshop ondergedompeld in de methodiek én elkaars leven. Met de inhoud van hun tassen tonen ze de ander wie zij zijn.
Tijdens het Doorlopend Gesprek bevragen ze elkaar tot op het bot. Vragen als ‘voor wie of wat sta jij ‘s ochtends op?’, ‘ben je wel eens tot een vreemde gemaakt?’ en ‘heb je de regie over je eigen leven?’ nodigen uit tot een gesprek van mens tot mens, over de verschillen heen. De vraag ‘in wiens schoot zou je je hoofd willen leggen?’ wordt bij elkaar geoefend en in deze geborgenheid zijn ze voorbereid hun adopties te ontmoeten.
DE ADOPTIES | de koppels stellen zich voor
speler + bewoner
Rondom het winkeltje van Mohammed aan de Petit Socco – de kleine markt – is alles klein: het marktplein, Mohammed zelf en de schilderijen die hij maakt.
Zijn miniaturen van boten verbeelden het verlangen naar vertrek. Iets wat hij, noch Abdelghani hebben gedaan, al hebben ze die kans wel ooit gekregen. Ze zijn gebleven op de plek van hun worteling en waar zij kind zijn geweest – de bron van hun creativiteit. De verantwoordelijkheid die beide mannen hebben moeten dragen, drukte het kind in hen weg. In hun ontmoeting kan het kind weer spelen.
speler + bewoner
Ooit een 15-jarige kindbruid, nu een alleenstaande gescheiden vrouw. Nadia woont met haar jongste dochtertje in een pand dat uit elkaar valt van ellende.
Daar trok Hamza bij in. Een wereld die hij herkent als de vrouwenwereld van zijn moeder en zussen. Hij wil zijn homoseksualiteit openlijk beleven en ook ooit kinderen krijgen, wanneer de wetten in Marokko veranderen. Nadia gelooft niet dat de wetten zullen veranderen, ook al maken de mensen die zelf, zoals Hamza zegt. Nadia gelooft wel dat Hamza met hulp van God de juiste weg weer zal bewandelen. “Bedoel je dat ik op de verkeerde weg zit?”, vraagt Hamza, “Zo ervaar ik dat namelijk niet: dit is mijn weg.”
speler + bewoner
Foulma vindt het fijn dat Amine op geen enkele manier heeft geoordeeld over haar wens naar Europa te gaan.
Vanuit Guinee is ze namelijk op doortocht en moet dagelijks horen dat haar Europese droom geen zin heeft. Maar dat zijn adviezen van lui die alles wél hebben. Die niet elke dag blikken van afkeuring en discriminatie hoeven te verdragen. Vanwege je kleur, zoals Foulma. Of vanwege je genderidentiteit zoals Amine. Ook al hadden ze de afwijzing in hun leven al zo vaak ervaren, nu maakten ze er een oefening van. Samen liepen ze zachtmoedig uren in stilte door de Medina en vingen de blikken op. In hun scene vertelden ze dat die zelfs heviger waren door de combinatie die ze vormden als zwarte vrouw en queer persoon.
speler + bewoner
De milieus waarin ze zich bewegen, liggen ver uit elkaar. Fawzi, een bohemien en een geleerde man, en Abdelkader, een Gnaoua muzikant, bleken genoeg te delen.
Abdelkader wachtte uit respect op Fawzi tot deze van start ging als speler en Fawzi stopte met vertellen omdat hij wachtte op een vraag van Abdelkader. Tot ze beiden zwegen. Wij als hun collega’s zagen dit met enige jaloezie aan, want hoe moeilijk ook, deze ontmoeting was de perfecte spiegeling. Ze kibbelden als een volleerd echtpaar en dat was al een kunst op zich! Hun beider koppigheid zette zich om in muziek en het bordspel Parchi. Hun uiteindelijke scene was een zoenoffer. Wij allen waren ontroerd door waar deze mannen toe in staat waren met elkaar.
speler + bewoner
Abdallah El Gourds atelier hangt vol met oude affiches van de optredens die hij samen met de groten der aarde heeft mogen hebben.
De leermeester in de Gnaoua muziek is een legende in Marokko en ver daarbuiten. Als een boeddha zit hij op zijn troon en verspreidt zijn wijsheid en ervaring via zijn muziek. Hij biedt een safe space: iedereen is welkom bij Abdullah en vrij om te zijn wie hij of zij of hen is. Ghassan vindt in Abdullah zijn droom adoptie. Hij was al een tijd op zoek naar een leermeester die hem door de muziek zou verbinden met zijn eigen Gnaoua roots die via zijn vader’s kant door zijn bloedlijn lopen. Ghassan is genodigd om de rijkdom te delen van deze traditie en al musicerend naar het licht te tillen. Als je Ghassan zoekt in Tanger, ga naar het atelier van Abdullah!
speler + bewoner
In de straat waar kompaan Darna is gevestigd, tussen de lijmsnuivende kinderen, zit Rachid op een stoeprand. Daar werkt hij.
Op een klein kistje heeft hij zijn waar uitgestald – sigaretten, nagelschaartjes, zakdoekjes – en probeert met zijn bescheiden handeltje zijn gezin te onderhouden. Hij heeft daar vrede mee. Hamza is geëmotioneerd en ontroerd door Rachid zijn ‘zijn’. Hamza leent wat zielenrust van Rachid, die hem zwijgend en zacht glimlachend observeert. De grote acteur voelt onrust en frustratie. Hij heeft gestudeerd, in de lokale politiek gezeten en toelatingsklassen voor de overheid doorlopen, maar succes heeft hij nog niet mogen vieren: “Misschien had ik ook beter op een kistje spulletjes kunnen verkopen. Ik wilde blijven om in mijn land te investeren, maar vraag me nu af of dat een goed besluit is geweest”.
speler + bewoner
Junior’s grootste wens is niet om verder te trekken naar Europa, maar om zijn papieren te krijgen in Marokko en zijn leven als illegaal vaarwel te zeggen.
Hij nam afscheid van zijn land Kameroen, zijn moeder heeft hij zes jaar niet gezien. Fedwa leeft ook moederloos. Haar moeder stierf en Fedwa vormt en creëert nu haar eigen gekozen familie. Ze nam afstand van de rest van haar familie en adviseert Junior hetzelfde te doen. Als zij samen ergens een koffie gaan halen, ervaren ze dezelfde blikken als Amine + Foulma. Maar voor Fedwa met een ander appel, gericht aan haar als Marokkaanse naast een zwarte man. Als feministe gruwt ze van wat die blikken haar toeroepen: “Wat doe jij met een zwarte man? Je bent van ons.” In hun scène ervaar je dat het hen juist sterker verbindt.
speler + bewoner
Sekaya betekent: het water halen. De gang naar de waterbron was voor Zohra als jonge vrouw op het platteland, een weg naar vrijheid.
Niet langer onder de hoede van je huis, was je van jezelf en kon je praten met wie je wilde. Hoe kan je als vrouw je autonomie bewaren in een conservatieve samenleving? Khadidja – gestudeerd, politiek, beeldend kunstenaar – ontmoet Zohra uit een boerengezin en praktiserend gelovig. Zohra geeft al jarenlang les in weven aan vrouwen bij Darna, om hen economisch onafhankelijk te maken. Ogenschijnlijk zeer verschillend, hebben beide vrouwen dezelfde strijd moeten leveren om hun autonomie te bevechten. Ze dansen zich vrij en noemen hun scène ‘Sekaya’.
speler + bewoner
Margaritta is een nomade van de Middellandse Zee. Als Joodse Italiaanse is ze 15 jaar geleden neergestreken in Tanger, waar ze meer van weet dan de bewoners van Tanger zelf.
Sarah vleit zich bij haar als een echo van het schilderij boven Margaritta’s bank in haar prachtige appartement. De energieke psychoanalytica in ruste en de jonge performer vinden elkaar in de kracht van kunst en verliezen elkaar net op de laatste speeldag. Sarah speelt de scene alleen, zonder de ziek geworden Margaritta. Een gloedvolle solo.
speler + bewoner
Zie je mij wel? Wanneer Zouheir over straat loopt, duurt het niet lang of er komen mensen op hem af voor een selfie. Hij is namelijk bekend van TV.
Maar wat is zichtbaarheid? En zien mensen je dan echt? Zie je mij wel? Said voelde zich schuldig over de dood van zijn tweelingbroer bij hun geboorte en de onvruchtbaarheid van zijn moeder daarna. Dus bleef hij om voor het gezin te zorgen toen zijn vader wegviel. Hoe kan je in de Marokkaanse maatschappij van betekenis zijn? Zouheir en Said vragen zich allebei af: Zie je mij wel? Hoe kun je je hoofd boven water houden, met alle verantwoordelijkheden die je draagt? Zouheir en Said zien elkaar, hartgrondig en daar doen ze kond van aan hun publiek. Ze geven ons die woorden gespiegeld mee naar huis.
واش مكنبانش ليك؟
WE VIEREN TANGER IN VOLLE GRATIE | op weg naar de presentatie in de Medina
Met een militair schema, dat minutieus wordt uitgevoerd, is alles op elkaar afgestemd. In een twee uur durende theatrale presentatie wordt het genodigde publiek – iedere deelnemer en organisatie mocht gasten uitnodigen – door de spelers meegenomen langs alle tien de adoptie-huizen. Waar de koppels van tien kunstenaar en tien Medina bewoners, een performatieve en muzikale uitdrukking geven aan hun gedeelde leven.
DIEPE DANK | kompanen
Aan alle prachtige mensen die dit avontuur mede mogelijk hebben gemaakt en die we in onze harten hebben gesloten:
Onze lokale partners Mounira Bouzid El Alami + Abdelghani Bouzian van Darna. Hamza Boulaiz van Spectacles pour tous. Alle geweldig moedige en mooie performers Abdelghani Bouzian, Hamza Boulaiz, Ghassan el Hakim, Fedwa Misk, Amine Naouni, Zouheir ait Benjedddi, Hamza Alouakouli, Khadija Tnana, Sarah Sefiani en Faouzi Essafi. De grootse overgave van de Tangaoua die hun deuren en harten hebben geopend Nadia, Abdellah, Zohra, Abdelkader, Rachid, Said, Foulma, Mohammed, Junior en Margaritta voor hun enthousiasme en onvoorwaardelijke kwetsbaarheid. Want altijd stuit je bij ontmoetingen op ook schurende, pijnlijke en confronterende momenten. En juist op die momenten open durven zijn, in het contact durven blijven, om je te durven laten spiegelen en die ene nieuwe vriend te volgen die je niet enkel aan het lachen maakt maar je juist naar je huilen brengt, daar kunnen wij alleen maar voor buigen. Zonder de ondersteuning van de Nederlandse ambassade in Marokko was deze droom nooit uitgekomen.
