1. staat van zijn | MYRIAM OP HAAR GEBOORTEGROND
DOOR MYRIAM SAHRAOUI
Toen ik opgroeide in Tanger ging ik als klein meisje met mijn vader en moeder vaak naar Souk’d Bara le grand Socco in Tanger. Daar haalden we bij de “Djbella” – de lokale boeren uit de bergen – verse eieren, uien en overheerlijke schapenkaas. Onze vis haalden we in de grote vishal waar ik me keer op keer vergaapte aan al het moois dat uit de zee komt.
Tanger, de stad waar ik werd geboren en mijn jeugd doorbracht. Een stad op de bovenste punt van Afrika, uitkijkend over Europa. De mythische halfgod Hercules verwekte er een kind bij de reuzin Tingis, de latere stichter die de stad naar zijn moeder vernoemde.
Slechts 14 kilometer ligt er tussen Afrika en Europa, gescheiden door de zee die ontstond onder de voeten van diezelfde Hercules toen hij op deze plek de continenten van elkaar scheurde. En inderdaad, Tanger is een gescheurde plek: een plek van hoop en tragedie, van schoonheid en lelijkheid, van grote potentie én grote uitdagingen. Een stad van eeuwige contrasten, vol verhalen, illusies en dromen. Altijd en overal is deze dualiteit voelbaar.
Voor mij is Tanger ook thuiskomen. Ik kon mijn geluk niet op toen ik met Female Economy, het gezelschap dat ik mede draag, in Tanger kon gaan werken. Met tien makers uit het theater, de beeldende kunst en literatuur, afkomstig uit Tanger, Casablanca en Rabat en tien bewoners uit de Medina, het oude deel van de stad, gingen we aan het werk. In een intense workshop van twee weken stortten zowel performers als bewoners zich in de intimiteit van onze adoptiemethode. We hoorden hun levensverhalen die een fascinerende inkijk geven in de dromen, verlangens en problemen op dit stukje van de wereld.
Onze uitvalbasis was het kleine theater van onze kompaan stichting Darna, recht tegenover de mij zo bekende grote vismarkt. Gelegen in een straat waar je een welgestelde dame in haar dikke landrover treft, tussen de lijmsnuivende kinderen en zwervers die beneveld op de stoepen liggen te slapen. Allemaal tegen de achtergrond van de oude Medina, met haar prachtige kronkelende straatjes. Met als kroon de Kasbah, die uitzicht biedt op de lonkende zee, waarachter voor velen vaak nog het beloofde continent ligt.
In de repetitieruimte was de openheid en het enthousiasme groot. Dit leidde direct tot nadering en intimiteit, tot botsing, schuring en schoonheid. De verhalen waren die van herkenning in elkaar, in de Ander en elkaar: ondubbelzinnig, soms schrijnend, soms geluk en altijd bleef er het verlangen het contact verder uit te diepen, ook al confronteerde dit gevoel je met jezelf. Je blijven spiegelen aan de Ander. Zoals een Arabisch gezegde luidt:
اتبع الصديق الذي يبكيك وليس الصديق الذي يضحكك
Voor mij was deze ervaring een droom die uitkwam. Ik dank met heel mijn hart ons geweldige gezelschap en mijn familie Female Economy die met mij dit avontuur wilde aangaan. Op dit kleine stukje wereld kwamen mijn verleden, mijn heden en dat waar ik zo in geloof en wat ons werk als gezelschap tekent, samen; de uitreiking naar de Ander als levensattitude. Altijd het luisteren voorop omdat nieuwsgierigheid je brengt naar daar waar je nog niet eerder was.
Ik voelde me weer het kleine meisje dat zich, naast haar vader in de vishal, vergaapte aan de grote vissen en de verhalen hoorde van de vissers over de stormen en hun nieuwste vangst. In de koestering van mijn uitzonderlijk stad, Tanger.
Dit doet ons snakken naar meer. Het avontuur mag door. Yallah!
