Nazmiye: ‘Ben je trots op mij? ‘
Havva: ‘Niet in alles.‘
Ruim twee jaar speelden Nazmiye en Havva Niet Meer Zonder Jou in buurthuizen en in theaters, van Amsterdam tot aan New York. Nazmiye: ‘Mijn strenggelovige moeder wilde overal spelen, behalve in Hengelo. Niemand mocht weten waarmee zij bezig was. Voor mij is ze meegegaan naar mijn territorium – het theater – als het ultieme liefdesoffer. Ik wilde het stuk ook spelen waar het allemaal begon – in haar territorium – Hengelo. In het bijzijn van mijn familie.’
Havva stemt in wanneer Nazmiye’s 14-jaar jongere broer toestemming geeft. Als ultieme daad van intimiteit spelen moeder en dochter Niet meer zonder jou in de kleine huiskamer van Havva’s flat in Hengelo. Op de bank, met gespannen gezichten, zitten de twee broers, zus, buurvrouw en dochters van Nazmiye. Ertegenover zijzelf met haar moeder Havva.
De openhartige dialoog over religie, familie, seksualiteit, tradities, normen en waarden – aan de hand van hun gezamenlijke geschiedenis – levert veel commentaar op vanaf de bank. Er is woede, frustratie, ontroering, liefde, verwijt, maar ook herkenning en erkenning.
Openlijk spreken over onderwerpen waarover vroeger in het gezin nooit is gesproken, blijkt de manier elkaar ‘intimiteit aan te doen’, zodat er ruimte komt de verstikkende regels van de wij-cultuur te bevragen.
‘De documentaire Niet Meer Zonder Jou
blies me omver’Fidan Ekiz | Column AD | 27 september 2018
