ROCCO TALES | LIVING OBJECTS I + II
De voorstelling ‘Rocco en zijn broers’ – geregisseerd door Ivo van Hove – vertelt het verhaal van een Italiaanse migrantenfamilie, naar de beroemde film van Visconti. Adelheid Roosen bracht naast twee ‘levende installaties’ – Living Objects – ook een installatie met 8 videoportretten van wijkbewoners, gemodelleerd naar de karakters van film en voorstelling: de RoccoTales.
De video-installatie ‘Rocco Tales’ met verhalen over wat migratie kan brengen of ontnemen en over wonen en leven in de wijken en omgeving, was te zien in de foyer van de Schouwburg.
Living Objects I
Achttien oudere Turkse en Marokkaanse mannen zitten in de gangen van de Amsterdamse Stadsschouwburg. Migranten van het eerste uur, die achter hun authentieke tafels onverstoorbaar TricTrac spelen, terwijl het theaterpubliek langs hen heen schuifelt op weg naar de première van de voorstelling Rocco en zijn broers op 3 mei 2009.
Adelheid maakte Living Objects I als openingsinstallatie tijdens TamTam 2009, het jaarlijkse festival van TGA (nu ITA). Zij verplaatste hiermee het theehuis, waar de dagelijkse werkelijkheid van de heren zich afspeelt, naar het centrum van het centrum: de Stadsschouwburg. Onder het motto ‘op 3 mei 2009 is Mohammed naar de berg gekomen’ brengt Adelheid de wijk naar het centrum.
Living Objects II
Hetzelfde premièrepubliek ontmoet Living Objects II in de zaal van de Schouwburg. Scenograaf Jan Versweyveld plaatste hier een vierkant podium annex boksring, met het publiek op tribunes aan de vier rechte kanten daarvan. Pas als iedereen zit, komen 20 wijkbewoners, een groep migranten mannen uit Oost en West als laatsten binnen om, zeer zichtbaar, als ‘levende installaties’ plaats te nemen. Niet om zich te laten bekijken: zij laten zich bewust zien. Zij stellen zich voor aan de andere bezoekers in hun rij en naast hen. Daarna kijken ook zij naar de voorstelling, net als het overige publiek. De wijkbewoners bezoeken voor het eerst in hun leven de Stadsschouwburg. De basis voor de WijkJury is gelegd.
Voor de acteurs van Toneelgroep Amsterdam was het confronterend deze wijkbewoners in de zaal te hebben. Zij keken tijdens het spelen in de gezichten van mensen die zij speelden, maar die zij ook via hun personages niet bleken te kennen. ‘Ik zag hoe zij de inhoud van het stuk mee maakten. Wij spelen deze mensen, maar ik betrapte mij erop dat ik hen tijdens de repetitie niet eens voor mij heb gezien,’ zei één van de acteurs later.
foto's
