Adelheid Roosen, Lauren Rissik en Titus Muizelaar kelderden met hun artistieke kompanen uit Mexico diep de wijk in. Zes adoptieouders namen zes spelers op in hun dagelijkse strijd om in dit grenzeloos labyrint te overleven. Zij spraken zich uit. En hoe! Zonder ook maar een detail over te slaan getuigen zij diep gevoelig en met leeuwenmoed over hun ervaringen. De magistrale lokale fotograaf Alex Briseno legde onze belevingen vast. En al jullie WijkSafari liefhebbers willen we deze pracht niet ontzeggen.

So, let’s get cracking!
Twee dagen voor de voorstelling bellen de spelers hun publiek: ‘Ik zie je om 17 uur bij de trap van de Santa Fe-brug. Trek sportschoenen aan, dirt along the road.’ Hasta entonces!

Als toerist door eigen stad
Urbanist en gemeente politicus Hernan, niet bang zich uit te spreken, onderbrak elke dag z’n werk om, in de bus op weg naar de wijk, het publiek in te wijden in de historie en architectuur, als context voor de Safari.

Creatieve botsing van levensscenario’s
Daniel is op een missie. Waar liggen zijn roots? Geboren in Spanje, grootgegroeid in Mexico, zocht en vond Daniel de oorspronkelijk inheemse raramuri gemeenschap. Verlegen voor de mogelijke afwijzing betreedt hij het huis van de scherpzinnige Indiaanse Rosalinda. Zij legt een wereld van mysterieuze rituelen en ongekende affectie aan hem bloot.

Mijn huis als podium, m’n wijk als speelveld
Teresita maakt haar wereld tot een speelveld. Waarbinnen ze wijkkinderen beschutting biedt en onafhankelijkheid aanleert. Speler Mario, eindeloos in strijd met de verwachtingen van zijn vader, vond bij haar een thuis. Hij repareerde de gaten in haar dak, waardoor zij en het publiek, tijdens de gutsende regenbuien, droog zaten. Teresita huilde, dit keer van geluk.

My city is sick, death rules Juarez
Lidia is lief en zeer boosaardig over haar zieke stad die lijdt aan moord en verderf. Als sociaal werker zoekt zij verwoed naar de genezing. Speler Claudia kijkt naar haar kindertijd, met haar aan alcohol verslaafde ouders. De twee vrouwen bevragen elkaar en hun publiek. Hoe ziek is de stad, hoe ziek haar bewoners? In elkaar herkennen zij de koortsachtige behoefte aan heling voor Juarez.

You’re an artist, asshole! Go out paint life
Julian heeft zijn criminele strijd gestreden, zijn gevangenis offer gebracht en herschept nu zijn wereld met graffiti op alle muren die de wijk rijk is. Speler Alan, met overdag een stabiele doch saaie ingenieursbaan, verlangt naar een 100% theaterleven. Beide mannen confronteren de ander met hun eigen gecreëerde gevangenschap.

Feminicidios
Paty en Lupita zijn beiden moeders. Met dezelfde angsten waar iedere moeder mee leeft. Met één fundamenteel verschil, zij zijn moeders in het beruchte Juarez waar de ‘feminicidios’ heerst en honderden vrouwen vermoord zijn. Zo ook de moeder van Alexis, die nu bij oma Paty woont. Zij is nu zijn tovenares, daarom houdt Alexis van goochelen. Om zijn moeder in elke voorstelling tot leven te wekken, door zijn cavia uit zijn zwarte hoed te laten springen. Ondertussen tellen Paty en Lupita de jonge dode moeders van de stad.

My only gun against violence is music
Chacho (70) is van de oude ruwe grond van Juarez. In herinnering verzonken aan zijn lang verloren liefde. In speler Maribel vond hij een dochter, in wie hij zijn eigen isolement herkent. Twee botsende solisten die telkens Juarez de rug toekeren en elkaar opbiechten nergens anders te kunnen aarden.

LA GRAN FINALE
Na de 4 uur durende Safari komen we allen, publiek, spelers, adoptieouders, crew en wijkbewoners samen voor ‘la gran finale’. Onze motorgang ‘danst’ op hun Harley’s een choreografie. Terwijl lokale muzikanten een swingende versie van ‘Blue danube walz’ blazen. Drummer en basgitaren. De verhalen onderweg hebben ons zacht gemaakt. We zijn open gepeld. Aangeraakt. We verdwijnen de nacht in. Terug naar huis. Om later terug te keren naar dit wonderschone stukje stad.